A Murder In Mississippi (B) Album release 'Reverie' - support act: The Rusty Zippers De Centrale Gent -16-11-2024 reporter & photo credits: Marcel info band: A Murder In Mississippi - The Rusty Zippers info club: De Centrale Gent © Rootsville 2024

Het zijn drukke tijden in muziekland want na een tripje naar Limburg en een thuiswedstrijd gisteren in Hamme, was ik nu op weg richting Gent om de cd-voorstelling mee te maken van de nieuwste schijf van A Murder In Mississippi. Een tijdje geleden had ik in primeur, de eer en het genoegen om de laatstgeborene van deze band, “REVERIE”, voor Rootsville te mogen bespreken. En het was alweer een aangename verrassing want deze jonge bende heeft weer een schijf van hoge kwaliteit afgeleverd. Dit moesten ze natuurlijk “live” aan de fans komen voorstellen en dat doen ze in hun thuisstad en meer bepaald in concertzaal De Centrale. Reden genoeg dus om naar de Artevelde stad af te zakken.

A Murder in Mississippi is een zeskoppige band uit Gent. Ze spelen Roots: een mix van Americana, Country, Folk, Blues en Ierse Traditional. De zachte harmonieën en de pakkende melodieën nemen je mee naar de uitgestrekte Noord-Amerikaanse vlaktes! De Mississippi River is een natuurlijke verbinding alle soorten roots- en Americana-genres, genres die de band in hun sound laten samenvloeien. Maar de rivier de Mississippi heeft ook een duistere en wrede kant: de zuidelijke staten hebben een hoog aantal onopgeloste moorden. De vele alligators die door de Bayou en de Mississippi-delta zwerven, staan te popelen om bewijsmateriaal te laten "verdwijnen". De alligator is een terugkerend symbool, bijna een mascotte, voor A Murder in Mississippi. Na hun eerste plaat in 2018, genoemd naar de naam van de band, brachten ze in 2021 het schitterende ‘Hurricana’ uit, en dat was er eentje om duimen en vingers van af te likken en hun laatste album is van hetzelfde hoog niveau. Ik vermoedde dat vanavond de vonken van het podium zouden spatten.

Deze geweldige band bestaat uit Leander Vandereecken (Gitaar en zang), Mirthe Vandereecken (Percussie en zang), Lore Heyerick  (Banjo, zang), Dieter Vanhede (Toetsen), Alexandra Van Wesemael (Viool) en Stijn Bontinck (contrabas).

Maar alvorens we konden gaan feesten, was er gezorgd voor een opwarmertje en daar zouden The Rusty Zippers voor zorgen. ‘Blues Man’ Ed De Smul – die u ongetwijfeld kent van de bluesband ‘Ed & the Gators’ – graaft met zijn nieuw duo project diep in zijn verleden, naar het punt waar het voor hem allemaal begon. Met ‘The Rusty Zippers’ liet hij zijn inspiratie grasduinen in de Folk, Americana en Country uit lang vervlogen tijden en schreef hij een hoop melancholische en ontroerende songs bijeen. Samen met het melodierijke klankenpalet van Tom De Poorter (Little Kim & the Alley Apple 3) op mandoline, banjo en gitaren brengen ze intimistische songs van de bovenste plank. Ondertussen hebben de twee heren al 2 cd’s op hun naam, waarvan de laatste “Wait!There Is More” in maart van dit jaar werd uitgebracht. Kwaliteit dus op de planken van De Centrale.

De centrale was meer dan goed gevuld voor deze feestavond en zo te zien en te horen waren de verwachtingen hoog gespannen en de merchandise-stand draaide op volle toeren toen Ed en Tom hun opwachting maakten. Startend met ‘Mim’s’ en ‘Fools On The Hill’ was het begin heel intimistisch. De warme stem van Ed deed het, terwijl Tom geheel in zijn zone zat, ogen dicht en met een lichte glimlach om de lippen ondertussen tokkelend op zijn mandoline. Het publiek werd er zowaar stil van. De twee weten waar de mosterd vandaan wordt gehaald en zijn perfect op elkaar ingespeeld. ‘Guilty As Charged’ en ‘Bird On A Wire’ volgden, waarna er mocht gefeest worden op de tonen van een swingende ‘Jambalaya’, wat de eerste dansers op de vloer in beweging brachten en dat deed ook de laatste song ‘Nobody’s Fault But Mine’ van Blind Willie Johnson. Deze song uit 1927 kreeg door beide heren een swingend tintje mee waar je hier en daar flarden kon horen van ‘When The Saint Go Marchin’ In’. Jammer genoeg bleek dit het einde te zijn. Jammer, iets te kort eigenlijk maar als opwarmer was dit perfect.

Een korte pauze alvorens aan de hoofdschotel van de avond te beginnen en het beloofde alvast veel goeds. Ondertussen stroomde de tribune bijna leeg want iedereen wou wel vooraan het podium staan om hun “helden” van dichtbij aan het werk te zien. Licht uit, bomb astische muziek op de achtergrond in combinatie met de geluiden van een stoomtrein, Lore Heyerick die de eerste noten onder een eenzame spot uit haar banjo haalde en daar was de band en werd een stevige ‘Black Train’ door de luidsprekers gejaagd. De toon was onmiddellijk gezet en je voelde dat het hier een echt feestje zou worden. Alvast al eentje uit de nieuwste telg en met ‘Highfield Lane’ en ‘Black Cats Dance In The Barn’ volgden er nog twee. De band zit stevig in elkaar een muur waar de stem van Leander als bindingsmiddel dient. Het is moeilijk om één van de muzikanten eruit te pikken want ze spelen allemaal op een hoog niveau en krijgen elke een stukje om hun muzikale kunnen aan het enthousiaste publiek te tonen.

Leander is een entertainer pur-sang en heeft weinig moeite om de aanwezigen op zijn hand te krijgen en in een mum van tijd stond de zaal in vuur en vlam. Van alle kanten werd duchtig meegezongen, want de fans kennen de songs van voor naar achter en omgekeerd. Ambiance zei U? Zeker weten. Met ‘The Raven And The Oak Branch Tree’ gingen we terug naar de vorige cd “Hurricana”, terwijl met een stevige basintro en het gebruik door Mirthe van het wasbord, we met ‘Banjer City’ en ‘Mary Lou’ terugkeerden naar “Reverie”. Terug naar wat ouder werk met ‘Forever And A Day’ en het swingende ‘Wrong Side Of Road’. Allemaal toppers van songs, een mens wordt er meer dan blij van. De band weet de set perfect op te bouwen met een mooie mix tussen oudere song en de nieuwe en tot hiertoe hadden ze het tempo hoog tot heel hooggehouden, tijd dus om even de voet van het gaspedaal te halen. Dat begon met ‘Whirlwind’ een knap staaltje uit de laatste plaat en waar Mirthe haar zangtalenten in de vitrine zette. Zelden gezien dat een volgepakte zaal zo stil kon worden gekregen. Een magisch moment noem ik dat en ik krijg er nog kippenvel van terwijl ik dit aan het neerpennen ben. Schitterend en petje af voor zoveel talent!

De band blijft het rustig houden met ‘The Bone Of John Jones’, eentje uit hun allereerste album. ‘Starlight Dreamer’ is dan zo’n vals traag nummer zoals ze in het voetbal zeggen, het begint traag maar stelselmatig wordt het tempo opgedreven, maar dan ook weer niet. Knap staaltje werk. Iedereen voelde ondertussen het einde aankomen en daar moest een feestje van komen, en dat kwam er ook. Party time met ‘Medicine Man’ en het uit volle borst meegebrulde ‘Run Brother Run’. Ontgoocheling alom toen Leander aankondigde aan het laatste nummer te zullen beginnen, en dat werd met ‘Midnight Roller’ de singel die werd getrokken uit “Reverie”. Ik moet u niet zeggen dat het daverend applaus dat hierop volgde zowaar De Centrale op haar grondvesten deed daveren. Wat resulteerde in een terugkeer van de band om ons huiswaarts te sturen met de meezinger ‘Please Don’t Come To Kentucky’.

Hiermee was het doek gevallen over deze schitterende avond. Moeilijk te beschrijven wat dit doet met een mens. Superlatieven schieten bij deze soms te kort. Het hoeft niet altijd blues te zijn om goed te zijn. Ik wik mijn woorden, ik heb dit jaar al redelijk wat optredens achter de kiezen, maar dit hoort zeker en vast thuis in mijn top 10 van dit jaar en niet te vergeten dit is jong talent uit eigen land. Een beetje chauvinisme is hier zeker en vast op zijn plaats.

Bedankt Leander & co voor deze prachtige avond, you make my day!

Marcel